27.03.06 Alfred Malabisa voert kampanje in Masina (Tony Busselen)

Hij legde me gisteren uit hoe hij in de verkiezingsmeetings tewerk gaat.
Alfred: “Eerst vertrekken we van een analyse van de situatie waarin de mensen zich bevinden. Dan gaan we in op de oorzaken en het type politicus dat er nodig is. We herinneren eraan dat de onafhankelijkheid in beslag werd genomen door de VS, België en de kaste mobutisten. Dat de rijken en machtigen in deze wereld wel weten hoe rijk ons land is en dat ze al die rijkdom niet zomaar in de handen van het Congolese volk willen laten. Daarom worden al de echte nationalisten vervolgd en vermoord: zoals Lumumba en ook Kabila. Dan leggen we uit dat het de onafhankelijke politiek was van Mzee die eerst en vooral dacht aan ons, het gewone Congolese volk, die de machtigen van deze aarde zo kwaad maakte dat ze een agressieoorlog lanceerden. We leggen ook uit dat zulk een leider enkel kan overleven als hij voldoende gesteund wordt door het volk en als dat volk zelf goed georganiseerd is.
Dan houden we een discussie over hoe uit onze huidige situatie geraken?
Het eerste wat we benadrukken is dat het volk in elke straat, elke buurt moet georganiseerd zijn, de concrete problemen bespreken, beslissen welke oplossingen er nodig zijn en die afdwingen van de overheid.
Dan hebben we het over de verkiezingen: we hebben de kans te kiezen voor politici zoals wij die graag willen hebben, die zich ten dienste van ons stellen, die naar ons luisteren, die samen met ons leven en onze problemen verstaan. We waarschuwen hen zich niet te laten opkopen met een beetje bier en limonade of een T-shirt. Want de politici die zich op die manier in het parlement zullen laten stemmen zullen 5 jaar lang niet meer naar ons luisteren en volgende keer zullen ze opnieuw afkomen met een beetje drank of wat zeep en suiker.
Dit schema volgen we met een systeem van vraag en antwoord. Eigenlijk zijn onze speechen geen toespraak, maar eerder een dialoog, wat de mensen zeer appreciëren.”

Ik volgde maandag voor de eerste maal een deel van een ontmoeting van Alfred met een honderdtal "maraichers", boeren of eerder tuinbouwers hier in Kinshasa. Het was in Masina, quartier 3. En inderdaad, het was en spel van vraag en antwoord tussen Alfred en het publiek.
Door omstandigheden was ik een beetje te laat maar ik noteerde toch nog volgende discussie:

Alfred : “welke zijn jullie problemen?”
Publiek : Er is het probleem van de verkoop van onze producten: we moeten teveel betalen om op de maché de liberté (een markt die vader Kabila aanlegde in Masina) onze producten te kunnen verkopen.
Iemand anders : er is ook het probleem dat we allemaal teveel hetzelfde produceren waardoor we te lage prijzen hebben. Als we meer zouden diversifiëren dan zou het aanbod van de verschillende producten lager liggen en dan zou onze arbeid beter worden beloond.
Nog iemand anders : Ja maar wie durft het risico nemen om een nieuw product te starten, als je niet weet of daar wel vraag naar gaat zijn?
Alfred : Het is aan het ministerie van landbouw om zulke zaken te orienteren en de boeren te begeleiden. Maar dat ministerie heeft weinig of geen middelen. Het grootste deel van het geld van de staat gaat naar de terugbetaling van de leningen en naar de loonmassa van de ambtenaren en de leerkrachten, en die zijn al onderbetaald. En nu komen de Wereldbank en het Internationaal Monetair Fonds ons “helpen”, ze geven ons leningen om onze oude leningen te kunnen afbetalen. Zo blijven we in het moeras en komt er nooit geen echt landbouwbudget.

Verschillende mensen uit het publiek : Ja maar kunnen ze daar nu niet mee stoppen?
Iemand uit het publiek : We moeten onszelf beter organiseren.
Iemand anders uit het publiek : Ik doe nu al 21 jaar aan tuinbouw, ik heb nog nooit iemand geweten die belastingen komt innen voor de staat op een normale manier. Daarmee wil ik zeggen: op een manier waarvan ik weet dat dat geld naar de staatskas gaat en dat er iets mee zal gebeuren om ons leven beter te verbeteren. Er moet een plan komen, zoals dat hier in dit land gaat, gaat het nooit vooruit gaan.
Alfred : Wie kent er nog de Comités du Pouvoir Populaires? (comités die in 1999 door Laurent Kabila werden gelanceerd als vorm van een nieuwe staatsmacht, ze werden afgeschaft tijdens de discussies in Sun City.)
Verschillende mensen beamen dat ze die comités nog kennen.

Alfred : Dat is wat we opnieuw moeten opbouwen, een macht van het volk. We moeten ons organiseren om over onze problemen te praten en ons belang te kunnen verdedigen ten aaanzien van de staat. Welke politieke leider of president heeft er in het verleden iets gedaan heeft voor het gewone volk?

Drie mensen beginnen over Mzee Kabila.
De eerste : Mzee liet de “marché de la liberté” bouwen, waardoor vele boeren eindelijk op een deftige manier hun producten konden verkopen.
De tweede : Hij gaf de bevolking van onze gemeente een half jaar lang gratis elektriciteit en water omdat ze zich hadden verzet tegen de agressie in augustus 1998.
De derde : Op het plateau van Bateke (eventjes buiten de stad) zette hij de “service nationale” aan het werk…

Alfred : Nu wil ik iets zeggen over de actualiteit, over de verkiezingen. Deze verkiezingen kunnen ons helpen, maar ze kunnen ook ervoor zorgen dat we onszelf pijn doen voor de volgende 5 jaar. Het zijn wij die moeten kiezen. Veel politici zullen u tracteren op drank en op T-shirts of pagnes. Maar eens ze dat hebben gegeven en gij hebt uw stem aan hen gegeven, dan is het voor hen gedaan. Zij zullen zeggen: we hebben nu een mandaat van 5 jaar gekregen en we hebben onze schuld aan de kiezers afgelost met die drank en die T-shirts. Maar hoeveel kost één pint bier?
Iemand : 400 FC. (is ongeveer 40 BEF ofte 1 euro)
Alfred : Wat kunt ge 5 jaar lang doen met 400 FC?
Iemand uit het publiek : We moeten serieuse mensen kiezen die iets voor ons betekenen.
Iemand anders : ze moeten zelf tuinbouwer zijn, of ze moeten bij ons wonen.
Nog iemand anders : Of agronoom zijn, maar we moeten hen kennen. Ze mogen afkomen met 55 zakken zaadgoed, dat zal ons niet overtuigen. Het is al van 1960 geleden dat er verkiezingen waren, we moeten die verkiezingen gebruiken als een wapen. Dat niemand ons probeert te bedriegen.
Alfred : Dat is waarom we nu al jaren werken aan de uitbouw van bezinningsgroepen hier in de gemeente. We willen bewuste mensen, die weten wat ze willen en die zich organiseren om hun belangen te verdedigen. Ook na de verkiezingen moeten we georganiseerd blijven en vergaderingen als deze houden. We moeten degenen die we verkiezen zelf controleren en ter verantwoording roepen. Het moeteh mensen zijn die in onze wijk wonen.
Volgende vergadering zullen we enkel kandidaten voorstellen. We zullen hen vragen uit te leggen wat ze de voorbije jaren hebben gedaan. Wat het volk daaraan heeft gehad en wat ze zelf eraan hebben gehad. Dat zijn vragen die jullie trouwens aan alle kandidaten moeten stellen die zich bij jullie komen voorstellen de volgende weken en maanden.

Twee mensen uit het publiek stelllen zich spontaan zelf als kandidaat. Alfred noteert hun namen en hun gegevens. Ik ben nieuwsgrierig hoe deze mensen verder betrokken zullen worden in de kampanje van Alfred en zijn vrienden.